یکی از اولین چیزهایی که با شنیدن صدای ضبط شده خودمان ممکن است به ذهنمان خطور کند این است که آیا من واقعا چنین صدایی دارم؟ یک توضیح فیزیولوژیکی برای این احساس است که ما هرگز هنگام صحبت صدای واقعی خودمان را نمی شنویم؛ دست کم نه به آن شکلی که دیگران می شنوند.

ما صدای خودمان را به دو صورت می شنویم: در درون و از طریق استخوان های سرمان که  ارتعاشات عمیق تر با فرکانس پایین تر ایجاد می کنند و در بیرون سرمان با گسترش امواج صوتی و رسیدن آنها به پرده گوش.

هنگام گوش دادن به صدای ضبط شده خودمان هدایت آن استخوانی را که  مسئوا ارائه فرکانس های پایین تر و عمیق تر است، از معادله حذف میکنیم. همین باعث میشود صدای خودمان را بسیار بلندتر از آنچه حرف میزنیم، بشنویم که  باعث تعجب می شود.

احساس تنفر توام با شرم که با شنیدن صدای خودمان به وجود می آید، پدیده عصر حاضر است.

گوش دادن به صدای ضبط شده خود گاهی اوقات مانند تجربه تماشای خود خارج از بدن و از زاویه بیرونی است؛ همانطور که دیدن تصویر یا ویدیویی از خودمان که تصویر آینه ای نیست، گاهی حس شوک و ترس ایجاد می کند.